Rozległe ruchome wydmy w Słowińskim Parku Narodowym jak magnes przyciągają co roku tysiące turystów. Środkową część Mierzei Łebskiej, odcinek o długości około 5 km między jeziorem Łebsko a morzem, zajmują wydmy, wędrujące z prędkością 2-10 metrów na rok. Przenoszony przez wiatr piach tworzy nieustabilizowane wzniesienia o wysokości 30-45 metrów, zasypując nadmorskie lasy, bagna, a nawet tereny zamieszkane. Z drugiej strony, przemieszczające się wydmy odsłaniają szczątki niegdyś zasypanych drzew. Spod piasku wyłania się niesamowita sceneria „cmentarzysk” tworzonych przez kikuty drzew. Największe zmiany w krajobrazie zachodzą jesienią i wiosną podczas sztormów na Bałtyku. Piasek przemieszcza się już przy wietrze, który wieje z prędkością 5 metrów na sekundę. Najwyższa ruchoma wydma to Łącka Góra o wysokości 42 metrów. Prowadzi przez nią siedmiokilometrowy szlak rozpoczynający się w miejscowości Rąbka, położonej 2,5 km od Łeby. Można go pokonać pieszo lub na rowerze, a przybycie go daje namiastkę tego, co może nas spotkać na pustyni. Ze szczytu Łąckiej Góry roztacza się niezapomniany widok: w kierunku zachodnim rozciągają się olbrzymie wydmy, na końcu których widać latarnię w Czołpinie, bardziej na lewo widnieje wzgórze Rowokół i tafla jeziora Łebsko.